Feyza's Life

Ölüm, ayrılık sevdiğin birini kaybetmiş olmak ne ağır ne acı. Sanırım en zor olan şey geride kalan olmak , geride bırakılmaya mecbur olmak.Daha eskilerde var miydi bilemiyorum ama şu sıralar içime döndüğümde sevdiklerimin bir gün ölmesinden çok korktuğumu görüyorum.Başımıza gelen her olay gibi başa geldiği zaman çekebilecek gücü bulabileceğimi biliyorum fakat bu acıya mecbur bırakılmak beni korkutuyor.Bu düşüncelerin ardından soruyorum kendime tüm sevdiklerinden önce ölüp bu acıyı hiç tatmamış olmak mi yoksa herkesten önce ölüp seni sevenleri acıya boğmak mi ? Sevgi denilen şey sevdikleri üzülmesin diye acıyı üstlenmek mi yoksa hep onlar iyi olsun istemek mi ?

Ölümden sonraki hayata hep karşı çıktım . Hayır dedim insanlar hayatlarına devam etmemeli yarim kalmalı her sey.  Gözlerindeki hüzün hep kalmalı ,acılarını sadece yüreğinde taşımamalılar hayatlarına da geçirmeliler.Sindirilmemeli acı,daima boğazda kalmalı.  Hayatın dengesine hep karşı çıktım.Hep direnç gösterdim yaşama , yaşamaya.Ama unuttuğum bir şey vardı  nefes alıyorsan devam etmek zorundasın.  Devriliyorsan kalkıyorsun.Tek başına kalktıkça sanki yaşın 50'lere dayanıyor gibi oluyor belki evet ama hayat bu bazıları sadece güzelliklerini tatmak için gelmiş gibiyken bazıları sadece büyümek için gelmiş hayata.. Yaşım 24 büyüyorum.

Yaşam şu andan ibaret ise hayatım atamadığım bir çığlık ,dökemediğim bir gözyaşının hapishanesinde çürüyüp gidiyor. Günlük koşuşturmanın içinde bastırılıyor nasıl olduğumu sormak bile aklıma gelmiyor. Sorsam içinden çıkamayacağımı bildiğimden sormuyorum belki de. Böğrünün ortasında kocaman bir düğümle yaşıyor insan çözeyim diye her elini attığında kördüğüm haline geliyor. Sahi yok mu çözmek için bir yol ?  

                                            Kabul etmek nedir?    Bazen olayları, bazen insanları, bazen yaşadığın evi üzerinde taşıdığın vücut elbisesini. Kilit mi? Anahtar mı? Nedir kabullenmek. Yaşamın temel parçası olduğu kesin. Hayatta ne yaşıyorsak yaşayalım hikayemiz ne olursa olsun her şey bir kabulle başlıyor. Peki nasıl kabul edilir? Güzel olanın bedenini kabul etmesi kolaydır. Peki ya çirkin olanın ? Güçlü olanın kendini kabul etmesi kolaydır peki ya zayıf olanın ? Tam olanın kendini kabul etmesi kolaydır peki ya eksik olanın? Sahi nasıl kabul edeceğiz hayatı ?   Nasıl   sahipleneceğiz yaşadığımız tüm şeyleri ? Bu kadar reddedilmişken hayattan nasıl kucaklayacağız kendimizi, hayatımızı ?   Evet yeni dersimizin konusu belli KABUL ETMEK sevgili hayat öğretmenim senden bana kabul etmeyi öğretmeni istiyorum. Olduğu gibi olduğum gibi. ...

  Uzun zaman sonra dinginliğe ulaşmış kalbimin sözlerini size aktarmak istiyorum.     Hayat denilen uzman öğretmenin güzel eğitiminden geçerken ki mücadelem biraz sancılı geçiyor. Geç anlayan bir öğrenciyim ben neyse ki   öğretmenim ben öğrenmeden dersten geçirmiyor. Ders bilmem kaç konu yaralar yaş 24 , Anladım ki bir kere yara aldıysan kapanmıyor kapatmak için uğraşırken daha farklı yaralar açıyor insan çabalama yaranı kabul edip devam etmek gerekiyor. Yara kanayarak durmasa bile izi kendini hep hatırlatıyor. 8 yıl önce olduğum ameliyatım ile ilgili pek bir şey hatırlayabildiğim söylenemez ama her bahar gelişinde yarası kaşınıyor bazen sızlıyor kendini hissettiriyor yani bir sonraki dersimizin konusu daha doğrusu sorusunu sorayım bu kadar yara ile yaşamak mümkün mü ?